34 Yıllık Bir Öykü…
Yıldız Tarihi 18 Ağustos 1987’yi gösteriyordu.
Ağustos ayının sıcak bir akşamı. Arkadaşlar kent dışındaki bir kır lokantasından telefon ederek, “Hakan burada gitar çalan İtalyan bir turist var, hem de Pink Floyd çalıyor, seni almaya gelelim mi?” dediklerinde, kapı önüne çıkmıştım bile.
Masanın başında; elinde 12 telli akustik gitar, kıvırcık saçlı bir adam “Wish You Were Here” çalıyor hem de amatörden öte oldukça iyi çalıyor.
Sevinç ve bir yandan da şaşkınlık, çalınan müziklere karışıyor.
Mekandan erken ayrılıp müziğin coşkusuna evde kaldığımız yerden devam ediyoruz.
Konuğumuz artık misafirlikten çıktı, ev sahibi oluverdi bile. Bir yudum Akdeniz sıcaklığı var ne de olsa hem onda hem bizde.
Müziğe dokunan arkadaşları da davet ediyor ve geç saate kadar “Marilyn” adını verdiği gitarı ile Pink Floyd, Beatles, Quenn, Led Zeppelin, Deep Purple eşliğinde akıp gidiyoruz.
Roberto Storace
İtalya’dan kendi modifiye ettiği ve arka kaportasına da bir Led Zeppelin klasiğinin: “Stairway to Heaven” sözlerini yazdığı bir “Citroen 2CV” model araç ile Balkanlar üzerinden Türkiye’yi dolaşmaya çıkıyor ve İpsala kapısından giren her turist gibi yolu Keşan’dan geçiyor.
Giderken posta adreslerimizi alıyor ve daha sonra müzik temelli yazışmalarımızı bir süre devam ettirsek de, yaşam mücadelesi içinde savrulup izlerimizi kaybediyoruz.
Taa ki 2021 yılının ilk günlerine kadar. Çıkaracağı ikinci kitabı için kayıtlarını tararken soyadıma ulaşıyor ve Facebook’ta bir arama yapıyor.
Bingo!
“Beni hatırladın mı?” diyor
“Elbette” diyorum, unuttuğum sadece soyadındı.
34 yıl sonra teknolojinin uzakları yakın etmesiyle buluşuyoruz yeniden ve sanki “Nerde kalmıştık?” der gibi sıcak bir sohbet başlayıveriyor, tıpkı ilk karşılaşmamızda olduğu gibi.
Beni asıl şaşırtan ise Facebook fotoğraflarına baktığımda girdiği yaşam yolunda benzer süreçlerden geçtiğimizi görmek. Dağlar, doğa, bisiklet, seyahat, fotoğrafçılık Uzak Doğu sanatları ve elbette müzik.
34 yıl sonra bir filmi yeniden izler gibi zamana dokunuveriyor ve önümüzdeki zamanı şimdiden notaların sihrine bırakmak istiyoruz.
Yeniden karşılaşmak harikaydı Roberto, müziğin ve dostluğun zaman ve mekandan bağımsız bir olgu olduğunu bir kez daha gösterdiğin için çok teşekkürler…
“Dağ dağa kavuşmaz, insan insana kavuşur “
(Fotoğraf kareleri Roberto’nun albümünden alınmıştır.)
